Salamandra plamista – beskidzka piękność

Salamandra plamista jest największym europejskim płazem. Płazem, a więc nie jaszczurką, jak się powszechnie uważa. Te ostatnie zaliczamy do gromady gadów – zupełnie innej grupy zwierząt.

W naszym kraju spotkamy ją w całych Karpatach i Sudetach. Także w Beskidzie Śląskim. Zasiedla przede wszystkim wilgotne lasy liściaste, szczególnie buczyny, w piętrze pogórza i regla dolnego. Lubi wilgoć i pobliże zbiorników wodnych, a nie znosi wysokich temperatur.

Jej ciało jest błyszczące i czarne, pokryte żółtymi lub pomarańczowymi plamami. Układ plam u każdego osobnika jest inny. Jaskrawe ubarwienie stanowi ostrzeżenie dla drapieżników – mówi ono innym zwierzętom: uwaga, jestem trująca! 😉 Dlatego poza człowiekiem płazy te w zasadzie nie mają naturalnych wrogów.

Na ciele salamandry faktycznie znajdują się liczne gruczoły jadowe. Jednak jad ten nie jest dla nas groźny. Może jedynie podrażnić oczy lub wywołać pieczenie skóry.

Salamandra to drapieżnik. Żeruje nocą i podczas deszczowej pogody. Jest powolna, dlatego jej ofiary też nie należą do najszybszych. Chętnie zjada np. ślimaki i skąposzczety(czyli np. dżdżownice), rzadziej owady czy pajęczaki.

Jeśli chodzi o rozmnażanie, salamandra wyróżnia się na tle innych krajowych płazów na kilka sposobów. Po pierwsze, gody mają miejsce na lądzie. Po drugie, jest jajożyworodna, a więc jej larwy rozwijają się w jajowodach. Młode przychodzą na świat wiosną – samica rodzi je w płytkiej, wolno płynącej wodzie, jedynie częściowo się zanurzając, gdyż sama bardzo słabo pływa. Samica rodzi od 20 do 80 larw.

Na przełomie października i listopada salamandra plamista zapada w sen zimowy, więc to ostatni dzwonek, by spróbować ją odnaleźć jeszcze w tym roku!